تنهاییم را به گردن هیچکس نمی اندازم
گردن هیچکس تاب این همه سنگینی را ندارد !

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
مثل آتیش تو صحرا / یا که طوفان تو دریا
مثل ظلمت توی شب ها / جون به لب موندم و تنها

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

پیش روی من تا چشم یاری میکند دریاست
چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست
در این ساحل که من افتاده ام خاموش
غمم دریا ، دلم تنهاست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در برهوت بی کسی ، تنها تو همزاد منی
ای نازتر از خواب شبم ، آیا تو هم یاد منی ؟

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

گر بدانم نیستی ، غمی نیست ز تنهایی / اینکه هستی و تنهایم ، غم دارم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

این شعرها دیگر برای هیچکس نیست
نه ! در دلم انگار جای هیچکس نیست
آنقدر تنهایم که حتی دردهایم
دیگر شبیه دردهای هیچکس نیست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

غریبانه شکستم من اینجا تک و تنها / دل خسته ترینم در این گوشه دنیا
ای بی خبر از عشق که نداری خبر از من / روزی تو آیی که نمانده اثر از من

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

مینویسم نامه و روزی از اینجا میروم
با خیال او ولی تنهای تنها میروم
در جوابم شاید او حتی نگوید “کیستی ؟”
شاید او حتی بگوید “لایق من نیستی”
مینویسم من که عمری با خیالت زیستم
گاهی از من یاد کن ، حالا که دیگر نیستم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من و غم همچون برادر ، دست الفت داده ایم
رشته ی این دوستی محکم کند تنهایی ام

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

غربت آن نیست که تنها باشی / فارغ از فتنه ی فردا باشی
غربت آن است که چون قطره ی آب / در به در ، در پی دریا باشی
غربت آن است که مثل من و دل / در میان همه کس یکه و تنها باشی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

وقتی که تنهایی میاد ، حس می کنم که بی کسم
ثانیه ها نمی گذرن ، هیچ موقع فردا نمیآد
دلم دیگه زندگی رو با اینهمه درد نمیخواد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دیر گاهیست که تنها شده ام قصه غربت صحرا شده ام
وسعت درد فقط سهم من است بازهم قسمت غم ها شده ام
دگر آیینه ز من بی خبر است که اسیر شب یلدا شده ام
من که بی تاب شقایق بودم همدم سردی یخ ها شده ام
کاش چشمان مرا خاک کنید تا نبینم که چه تنها شده ام…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

گاهی تنهایی آنقدر قیمت دارد که درب را باز نمی کنم
حتی برای “تو” که سالها منتظر در زدنت بودم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

اگر تنهایی ام چشم مرا بست / اگر دل از تنم افتاد و بشکست
فدای قلب پاک آن عزیزی / که در هر جا که باشد یاد ما هست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

میدانی تنهایی کجایش درد دارد ؟ انکارش !

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در قفس تنهاییم تنها یاد توست
که مرا به اوج همه ی دوست داشتنها به پرواز در می آورد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

از دل کوچه گذشتم از میون جاده ی خیس
این مسیر بدون برگشت که واسم هیچ آشنا نیست
میخوام آرامش بگیرم من که تو غصه اسیرم
حق من نیست مثل سایه توی تنهایی بمیرم…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کاش میشد هیچکس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی باتو میمانم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود ...

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من آن گلبرگ مغرورم نمیمیرم ز بی آبی / ولی بی دوست میمیرم در این مرداب "تنهایی"


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کم نامه ی خاموش برایم بفرست / از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می شوم در این "تنهایی" / لطفا کمی آغوش برایم بفرست


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شب من پنجره ای بی فردا / روز من قصه ی "تنهایی" ما

مانده بر خاک و اسیر ساحل / ماهی ام ، ماهی دور از دریا



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی
ساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

در زندگی به کسانی دل می بندیم که نمی خواهندمان و از وجود کسانی که می خواهندمان بی خبریم ، شاید این باشد دلیل "تنهایی" مان

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هرکس به میزانی که "تنهایی" نیاز دارد عظمت دارد و بی نیاز تر است

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم ، با اشک تمام کوچه را تر کردم ، وقتی که شکست بغض "تنهایی" من ، وابستگی ام را به تو باور کردم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

وصال در عشق بس چه دارد حیرانی ، من نگویم رسیدم به وصال ، اما دیده ام ناله ی عاشقی در "تنهایی" ، گریان سخن می گفت ، می کرد حق حق و بی تابی ، ای کاش می شد اینگونه عاشق شد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق من تو باش ، نه برای اینکه در این دنیای بزرگ تنها نباشم ، تو باش تا در دنیای بزرگ "تنهایی" ام تنهاترین باشی

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بلندترین شاخه ی درخت ، یک واژه را می فهمد ، و آن هم "تنهایی" ست


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم / افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم
بیا مثل پروانه های غریب نیاز / به مهتاب شب های "تنهایی" عادت کنیم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق زاییده ی "تنهایی" است و "تنهایی" نیز زاییده ی عشق

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آنگاه که "تنهایی" تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، "تنهایی" بهترین همدم اوست


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به "تنهایی" من کن

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست ، نه به زیبایی حقیقت ، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ، جدایی سخت است نه به تلخی "تنهایی"


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان "تنهایی" است ، هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت "تنهایی" م را حس نکرد ، در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

تحمل "تنهایی" بهتر از گدایی محبت است


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

درد غریبیست "تنهایی" و بی کسی ، امان از دلی که دلبر ندارد